Page 47 - วารสารแสงธรรม เล่ม 9

46 แสงพระธรรม กรกฎาคม 2563 ถึง มิถุนายน 2564

แสงภูเก็ต

อนามัยในอดีตเมืองภูเก็จ

หรินทร สุขวัจน

อนามัยในอดีตเมืองภูเก็จ นี้ผูเขียนเรียบเรียงจากเกร็ดขอมูลเกี่ยวกับการสาธารณสุขของเมือง
ภูเก็ต ชวงรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระนั่งเกลาเจาอยูหัว รัชกาลที่ 3 (2367-2394) จนถึงรัชสมัย

พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกลาเจาอยูหัว รัชกาลที่ 6 (2453-2468)
ทั้งนี้ เพื่อประโยชนแกผูสนใจเรื่องประวัติศาสตรทองถิ่น และอาจประโลมใจในยามเผชิญ
วิกฤตโควิด-19 ที่เริ่มขึ้นเมื่อมกราคม 2563 นี้ไดบาง โดยสะกดภูเก็จ ดวย จ เนื่องจากเปนคำ
สะกดของทางราชการในชวงเวลาดังกลาว สวนบางคำสะกดดวย ต นั้นก็เมื่อมีการกำหนดให

สะกดวา ภูเก็ต แลวในสมัยร.6 ตอมานั่นเอง

หาบจำเปนตองใชแรงงานจำนวนนับรอยคน
และแลว หมูบานในทูยานตำบลกะทู(ในปจจุบัน)

อันเปนแหลงทำเหมืองซึ่งมีชุมชนคนจีนขนาด
ใหญในเวลานั้นไดเกิดโรคระบาดขึ้นในชุมชน
และไมสามารถรักษาไดในเวลาสั้นๆ อันเนื่องจาก
เมืองภูเก็จยังไมมีระบบสาธารณสุขที่ดีพอ
รองรับ

บังเอิญมีผูรูวิธีรักษาความเจ็บไขดวยหลัก
วิธีทางศาสนธรรมอยูในคณะงิ้วที่มาเปดแสดง
ชาวจีนผูแสวงโชคบนเรือเดินทะเล
ในยานนั้น ไดแนะนำใหชุมชนรวมกันบำบัด
(1) รักษาดวยการหยุดกิจกรรมตางๆ หันมาพัก
สูโรคระบาด ผอนสงบจิตใจ ทานอาหารเจ รักษาศีลและ

เมื่อแรดีบุกซึ่งเปนสินคาวัตถุดิบสงออกทวี
ความสำคัญ พระบาทสมเด็จพระนั่งเกลาเจาอยู
หัวจึงทรงใหฟนฟูเมืองถลางและเมืองภูเก็จ(ซึ่ง
เกิดขึ้นเนื่องจากพบแหลงแรดีบุกใหม)ขึ้นหลัง

จากถูกทำลายลงโดยทัพเรือพมาเมื่อป 2352
ชาวจีนที่ออกแสวงโชคในดินแดนโพนทะเลเริ่ม
หลั่งไหลเขาสูเกาะแหงนี้ สวนใหญเพื่อมาเปน

แรงงานในกิจการเหมืองแร โดยการทำเหมือง แรงงานชาวจีนในโรงอาหารของเหมืองแร